برندینگ و هویت شهری

شهرهای ایران هم اکنون دچار یک بحران عمیق در معنای شهر و ایده شهری شده و فاقد ارتباط ارگانیک با شهرهای دیگر و کل ساختار کشور هستند.» حرف‌های ما در یک میزگرد سه ساعته با دکتر «عبدالله گیویان» نویسنده و مترجم حوزه جامعه‌شناسی، «یونس شکرخواه» روزنامه نگار و مدرس علوم ارتباطات و «حسن نمکدوست تهرانی»، روزنامه نگار و مدرس علوم ارتباطات از همین نقطه آغاز می‌شود. نقطه ای به نام «بحران» تا اگر تصوراتمان از واژه «برندینگ»، به «برج میلاد» و «برج آزادی» ختم شد، بدانیم راه شناخت نشانه‌ها را اشتباه رفته ایم. 

بحرانی که البته به اعتقاد دکتر گیویان، حل شدنی نیست، مگر اینکه هویت شهرهایمان را دوباره بازتعریف کنیم. برندینگ، حالا به تعبیر دکتر نمکدوست، فرآیندی تعبیر می‌شود که نیازمند «فهم»، «خلق» و «بیان به سامان» هویت متمایز شهر یا به عبارتی هویت واقعی نه الصاقی شهر است. همان نشانه ارگانیکی که به خیال برخی‌هابه اعتبار «ثروت» و «شهرت» دست یافتنی می‌شود، اما به اعتقاد او جهان تا حدود زیادی وارد این فرآیند شده که باید بر آنچه تاکنون به شکل طبیعی هم بوجود آمده، مواردی را افزود که این همان «برند استراتژیک» تعبیر می‌شود. بنابراین باید با استناد به گفته‌های دکتر شکرخواه به این جا رسید که مدل‌های برند شهری به نوعی مدل‌های توسعه پایدارمحسوب می‌شود،  یعنی قصد دارد یک هویت واحد را پیدا کند، اما مجبور است آن را به همه  ارزش‌های کلیدی هم گره بزند. این میزگرد البته از واژه شناسی «برندینگ» یا همان«نشانه سازی» شروع شده و در نهایت به این می‌رسد که چگونه پروژه برندینگ به درخواست اهالی اصفهان به دیار نصف جهان رفت تا اگر ایده «اصفهانگی» اصفهان به بار نشست، قدم دوم محکم‌تر در «زنجان» برداشته شود. ماحصل این گفت‌و‌گوی چند ساعته پیش روی شماست تا در نهایت بعد از آنچه می‌خوانید درباره فهم دقیق‌تر این واژه به قضاوت بنشینید.

أصل گفتگو در آدرس زیر دنبال نمایید : 

برندینگ-و-هویت-شهری/http://brandabout.ir